Πριν απ’αυτό γι’ αυτό…. (το άμοιρο παιδάκι)

– Πώς σε λένε μικρούλα μου;

– Βαρβάρα, απαντά σε κλάσματα δευτερολέπτου η μαμά.. Αχ, είναι ντροπαλή κυρία Φωφώ μου… Είναι και δύσκολο το όνομά της….

 Τι μήνυμα παίρνει άραγε η μικρή Βαρβάρα από τον παραπάνω διάλογο;

 Πρώτον, ότι ‘δε χρειάζεται να μιλάω γιατί το κάνει η μαμά για μένα’   Δεύτερον ότι ‘είμαι  ντροπαλή’ (ετικέτα). Τρίτον, το όνομά μου είναι δύσκολο και δε μπορώ να το πω. Περιττό να  αναφέρω εδώ το πλήγμα στην αυτοπεποίθηση της μικρής..και πάει λέγοντας.

  Ζώντας στην εποχή που όλα προσφέρονται κυριολεκτικά ‘στο πιάτο΄, έχουμε φτάσει στο  σημείο ακόμα και να απαντάμε στη θέση των παιδιών μας, κατακρεουργώντας έτσι κάθε  πρωτοβουλία, κάθε βήμα ανεξαρτησίας και αυθορμητισμού. Το ίδιο συμβαίνει και με την  ‘οικειοποίηση’ της οντότητας του παιδιού με τη χρήση του α’ πληθυντικού : «Πηγαίνουμε  κολυμβητήριο…». Όχι αγαπητοί μου, ο Κωστάκης πηγαίνει κολυμβητήριο, κι εσείς κάθεστε  στην εξέδρα με τα ζεστά σας ρούχα και καμαρώνετε.

 Δείξτε  στο παιδί σας ότι είστε δίπλα του και το στηρίζετε, αφήστε το να ‘πέσει’ και να  ξανασηκωθεί. Μόνο έτσι θα γαλουχήσετε ένα ανεξάρτητο παιδί που μεγαλώνοντας δε θα σας  έχει ανάγκη, Αυτό δεν είναι το ζητούμενο ή μήπως όχι;